Venice PLanner Ankie Schellekens na lockdown Venetië: terug naar respectvol toerisme

*In de namiddag van zondag 8 maart daalde Ankie Schellekens onbezorgd een ski-helling af in de Dolomieten om weer terug te keren naar Venetië, de stad waar ze al dertig jaar woont en werkt als ‘Venice Planner’.  Velen maakten in die jaren van haar expertise gebruik voor een appartementje, een groepsreis of tentoonstelling. Voor het beeldende kunst-circuit is ze onmisbaar door haar bijdragen aan de Biennales voor het Nederlands paviljoen. Achteraf had ze die 8-ste maart haar laatste afdaling van het hele ski-seizoen gemaakt. Italië ging vanaf middernacht op slot. Vanaf dat moment werd Schellekens door vrienden, collega’s en trouwe bezoekers benaderd met de vraag hoe het Venetië verging tijdens de lockdown. Ze schreef bijgaand verhaal, nooit los van heimwee naar de stad plaatst Museumkijker het gráág. Met alleen nog maar toeristen uit de eigen regio komt het leven er weer een beetje op gang. ‘Nog lekker rustig dus’, zegt Schellekens. Hoe lang zal dát nog duren? Zie ook http://www.veniceplanner.com. Nieuwsgierig naar beelden van een leeg Venetië? Zie YouTube.

Door Ankie Schellekens

Ik blijf thuis  #iorestoacasa

Nu in quarantaine in Venetië,  maar langer dan de zeelieden die vanaf de 15de eeuw met hun schepen  de lagune binnenvoeren vanuit de Middellandse Zee. Zij kwamen vol handelswaren  uit het Oosten  maar namen  ook  ongeneeslijke ziektes mee, zoals de pest. Geen virus maar een bacterie veroorzaakte de epidemieën. Deze  bacterie  werd overgedragen op de mens door de vlooien van besmette ratten.

In 1468 besloot Venetië dat de bemanning van alle schepen  die op weg waren  naar de stad, eerst 40 dagen (quaranta giorni) in isolatie moesten doorbrengen op het eiland Lazzaretto Nuovo.

De scheepsvracht werd uitgeladen, tijdelijk opgeslagen in loodsen en ontsmet (uitgerookt met kruiden).

De originele schilderingen en teksten op de wanden van het hoofdgebouw ”Tezon Grande” zijn nog in tact en getuigen van hun tijdelijk verblijf en van de herkomst van hun handelswaar.

De gezonde zeelui mochten na 40 dagen met hun boot de stad invaren. De besmette bemanningsleden werden naar het eiland Lazzaretto Vecchio overgebracht, vlakbij het Lido. De ziekenbarakken aldaar vormden het eerste geïsoleerde ziekenhuis voor besmettelijke ziektes in de wereld. Velen bezweken aan de pest en andere vreselijke ziektes maar degenen die genazen werden alsnog  binnengelaten in de stad.

herman de vries maakte  tijdens de Kunst Biennale in 2015 een bijzonder subtiele tentoonstelling op het eiland Lazzaretto Vecchio. Dit was een onderdeel van zijn prachtige tentoonstelling “to be always to be” in het Nederlandse Paviljoen) herman werd zeer geïnspireerd  door dit eiland waar de ruïnes inmiddels grotendeels  werden  overwoekerd door de natuur. Hij  plaatste er verschillende gedenkstenen met korte teksten als:  “natura mater” -natuur is de moeder die alles absorbeert en  transformeert- en “death was here”.

Ikzelf in mijn functie van “Venice Planner”, heb destijds ook  ook mijn steentje mogen bijdragen aan deze tentoonstelling als coördinator met de de locatie en organisator van de openingsreceptie  i.o.v.  het Mondriaan Fonds https://www.mondriaanfonds.nl/activiteit/biennale-van-venetie/archief-eerdere-edities/nederlandse-inzending-2015/ . Samen met de Archeoclub, een gedreven groep van locale archeologen en vrijwilligers die beide eilanden beheren (Lazzaretto Nuovo en Vecchio) hebben we het plan bedacht hoe we het eiland geschikt konden maken als tentoonstellingsruimte voor de werken van herman. Ik heb ervoor gezorgd  dat de huur voor de locatie in natura werd voldaan in de vorm van een aanlegsteiger . Dit werd enthousiast ontvangen door alle partijen. Vervolgens moesten er talloze bureaucratische en praktische zaken worden opgelost zoals elektriciteit, watervoorziening, vergunning van de monumentenzorg etc… Dit alles resulteerde uiteindelijk in een zeer geslaagde opening en tentoonstelling. Vele bezoekers van het Nederlands paviljoen in de Giardini  werd de unieke kans geboden het eiland te bezoeken per traditionele boot met een deskundige gids.

Vanuit de Middeleeuwen een sprongetje naar zondag-namiddag 8 maart 2020 (festa delle donna). Ik daalde onbezorgd de ski-helling af in de Dolomieten om vervolgens weer terug te keren naar Venetië, de stad waar ik inmiddels al 30 jaar woon en werk. Achteraf bleek dit tevens de laatste afdaling van het hele ski-seizoen.  Italië ging namelijk vanaf middernacht op slot…

Nog voor ik thuis was, werd ik benaderd door de NOS voor een interview op dezelfde avond in het programma

“Met het Oog op Morgen”. En de volgende ochtend werd ik gebeld in “De Veronica Ochtendshow met Giel”.Dit was voor mij en voor iedereen in Europa een nieuwe en onbekende situatie…De lockdown in Venetië werd aanvankelijk  niet heel  serieus genomen. Ons kon toch niets gebeuren ?! Maar deze nonchalante houding verdween in de loop van de week toen het dodenaantal schrikbarend snel  steeg en de intensive care-afdelingen het aantal patiënten niet meer aankonden. Vooral de regio Lombardije (Bergamo) werd zwaar getroffen.  Het was menens. Er zat op dat moment voor de Italiaanse regering niets anders op dan strenge maatregelen aft e kondigen en dat deden ze.

Iedereen heeft huisarrest en mag alleen individueel de deur uit voor boodschappen of medicijnen. De honden moeten binnen een straal van 200 m van huis hun behoeftes doen. Alleen bedrijven en winkels in de voedsel-voorziening  en gezondheids-sector  mogen openblijven. Alle overige bedrijven en kantoren moeten dicht en men werkt vanuit huis. Ook de horeca en overige winkels gaan op slot. Gelukkig blijft de de wijnboer in mijn straat open, primaire levensbehoefte…

De regels worden steeds strenger aangeschroefd…alle scholen dicht en niet meer naar buiten zonder mondkapje, handschoenen en schriftelijke verklaring met geldige reden voor de tijdelijke ontsnapping. Je mag je buiten niet  ophouden  en zeker niet met meer dan 3 personen. Ongehoorzaamheid wordt gestraft met forse geld-boetes. Politie op straat, helikopters en drones in de lucht. Die laatsten worden aangevallen door zwermen meeuwen die nu net hun nesten op onze daken zitten uit te broeden.

Aanvankelijk een  triest straatbeeld, alle rolluiken gingen naar beneden. Niet met de gebruikelijke waarschuwing “torno subito” maar met ‘n verontschuldigende mededeling dat men gesloten was  en niet wist voor hoelang .

 

Ons Venetiaanse leventje hier  wordt volledig verstoord…:

Voor vele Venetianen betekent geen toeristen, geen inkomen. En de steun van de Italiaanse overheid en van Europa  laat nog op zich wachten. Men verwacht weinig  meer van het toeristenseizoen dit jaar.

Velen hebben al een flinke klap gehad in november 2019 door de uitzonderlijke acqua alta. De toeristen bleven weg want ze hoorden dat de waterstand hier  1.80 m was…Dat de hoogte van de waterstand  wordt gemeten vanaf het gemiddelde zeepeil  en niet vanaf het straatniveau, was niet voor iedereen duidelijk… Maar desalniettemin stond het water aan de voordeur tot aan mijn liezen.

Iedereen die op de begane grond woonde of daar een zaakje had, leed enorme waterschade. Jammer genoeg functioneert de MOSE nog niet. Dit is een publiek project van € 8 miljard ter constructie van een stormvloedkering. Deze waterkering tussen de lagune en de zee moet de stad beschermen tegen hoog water. Men vraagt zich af of deze wel ooit zal functioneren. Een ding is zeker: het hele project  heeft al een miljard gekost. Maar die zijn helaas verdwenen in de zakken van het corrupte bestuur, politici en uitvoerende bedrijven.

Frank Westerman schreef hier een artikel over in het NRC: “Venetië verdrinkt: de futuristische waterkering werkt niet” https://www.nrc.nl/nieuws/2019/11/14/klimaat-corruptie-zul-je-bedoelen-a3980420...

Hadden ze inderdaad maar de Nederlanders gevraagd, echte waterbouwers….

Geen werk, geen sport, alleen mangiare & bere . Elke ochtend worden we gewekt door onze “spazzinòòòòòòòòò!!” Roberta, wiens stem luid door onze hele calle lunga (lange steeg) schalt. Het (gescheiden) vuilnis wordt in Venetië dagelijks van deur tot deur opgehaald door de gemeentelijke ophaaldienst. De vuilnisophalers (spazzini) verzamelen het afval in hun handkarren en brengen dit vervolgens naar een centrale vuilnisboot. Ondergrondse vuilniscontainers zijn hier niet mogelijk, dus ze bellen aan en pakken de vuilniszakken uit de entrées van alle huizen. We mogen ons afval niet meer buiten neerzetten wegens hongerige meeuwen en ratten…goed geregeld.

Buiten de deur eten kan niet meer, dus we kokkerellen wat af…

Ook geen aperitiefje  meer met vrienden  bij onze geliefde wijnbar  of op het pleintje in onze wijk Dorsoduro. Aperitivo-on-line en een onophoudelijke stroom aan Corona-grollen en grappen via Whatsapp. Geen spontane ontmoetingen op straat maar af en toe een gesprekje hangend uit een raamkozijn of balkon. Stiekem afspreken met vrienden   bij de vis-kraam op de Campo, bij de slager op de hoek of in de lange rij voor de supermarkt op de Zattere.

Soms een uitje naar de kleurrijke Rialto-markt samen met mijn onafscheidelijke  boodschappenkar, ja bijna alles gaat op rolletjes. Dan is het leven weer even bijna normaal totdat er plotseling een lijk-kist over de markt wordt voortgeduwd, die veel weg heeft van een autodak-koffer. Het winkelend publiek schrikt ervan. Ze stoppen onderaan een huis en bellen aan. De buurvrouw hangt uit het raam en het slachtoffer wordt naar beneden gebracht, ...Corona?

Na de aanvankelijke  schok treedt er een soort noodgedwongen berusting op, afgewisseld met lichte paniekaanvallen… het gevoel alsof je in een rare vertraagde film meespeelt. Jammer genoeg kun je deze niet doorspoelen noch uitzetten. Is dit echt ?

Okay, eindelijk tijd voor allerlei achterstallige bezigheden……Maar na 2 maanden  zijn alle ouwe foto’s wel  geordend, alle boeken gelezen, alle kasten opgeruimd en alle klussen geklaard en zitten we hier nog steeds in isolatie op onze mooie isola… Ik zie een foto voorbijschuiven van een bejaarde dame die vanachter het raam  wanhopig een lege fles ophoudt met de noodkreet “need more wine”.  Ben ik dat ?

Ik stuur de foto ook door aan mijn wijnbar, die prompt drie flessen van mijn lievelings-prosecco thuisbezorgt. Al vrij snel verschijnen er hoopgevende spandoeken voor de ramen in alle kleuren van de regenboog . Getekend door wanhopige  kinderen die zich thuis dood vervelen, met de tekst  “andrà tutto bene” (het komt allemaal goed). Wishful thinking ingegeven door  radeloze ouders, wiens kids veroordeeld zijn tot 7 maanden “zomervakantie”. Behalve  een 10-jarig dochtertje van mijn vriendin die schrijft: “andrà tutto male”, hopelijk krijgt ze geen gelijk…

Maar kijk nou  eens naar de stad !!! VENEZIA  komt  eindelijk tot rust, als een bejaarde tere freule, na decennia-lang te zijn platgewalst door een onophoudelijke stroom toeristen, maar liefst 30 miljoen per jaar. Ze vervuilden haar steegjes, pleintjes en kanalen. Nu is het eindelijk leeg op straat en haar wateren worden steeds stiller en schoner. Dieren heroveren aarzelend terrein: eenden maken hun nest op de vaporetto-halte , zwermen flamingo’s en zwanen strijken neer in de lagune, we zien grote inktvissen op de bodem van  een kraakheldere Canal Grande en  zelfs een enkel zeepaardje. Het Giudecca-kanaal is spiegelglad . Voor de kust worden walvissen en dolfijnen  gesignaleerd en ook de bezige bijen zijn weer terug op ons terras…

Op straat kom je alleen Venetianen tegen, tenminste  de weinigen die er nog over zijn. De stad is alleen voor ons, heel bijzonder.

Giacomo Casanova schreef al in 1797 (aan het einde van de Venetiaanse republiek bedreigd door Napoleon): “Wat zal er nu gebeuren met de stad Venetië ? Die stad kon in al zijn rijkdom, pracht en schoonheid slechts bestaan als hoofdstad, bewoond door de aristocratie die de Republiek regeert. Als jullie allemaal weg zijn, jullie patriciërs, om op het vasteland te gaan wonen, zal Venetië wegkwijnen.En is het niet waar dat jullie weggaan? Wat moeten jullie in Venetië als jullie niets te doen hebben ?…” Het was het einde van Venetië als  vermaakscentrum van Europa voor de genotzoekers  in 17e en 18e eeuw. De stad werd bezocht tijdens de Grand Tour en telde toen nog 160.000 inwoners. Nu nog maar 55.000.

John Ruskin vroeg zich in de 19 eeuw af hoe het Venetië, paradijs der steden,  zou vergaan met de toename van het toerisme:  “Ik zie dat de massa’s reizigers uit verschillende landen die Italië de laatste tijd hebben overstroomd, de stad Venetië nog niet totaal hebben beroofd van zijn oorspronkelijke karakter, al hebben de verandering van regering en de afnemende welvaart een schaduw van melancholie over zijn schoonheid gelegd die snel groter wordt, en steeds groter zal worden, totdat de golven die de stad majesteit hebben verleend zijn graf worden”. Hij merkte de voortekenen al op maar  zou zich bij het zien van de recentelijke  toeristenstroom omdraaien in zijn graf.

In  een sottoportego (portiek) zag ik  laatst ‘n eenzame oude man eerbiedig zijn hoed afnemen en een kruisje slaan voor een verborgen  Maria-altaartje. Waar zou hij voor bidden ?

Ik zou ook een kruisje willen slaan, maar dan  voor de herrijzing van een beter Venetië na de lockdown. Een betere toekomst voor onze  wonderschone maar kwetsbare stad, voor zowel  haar inwoners als haar bezoekers.

Om Venetië te redden van de ondergang moeten allereerst haar inwoners terugkeren, vooral de  jongeren  die samen met een gemotiveerd bestuur de stad nieuw leven moeten inblazen.

Het liefst bijgestaan door  kundige en  inventieve internationale commissies (Unesco, Europese Commissie, EU Creative Europe programma). Venetië kan zo een voorbeeld-functie vervullen voor overige Europese steden, in plaats van een schrikbeeld.

Om de huidige vergrijzing en leegloop tegen te gaan en nieuwe inwoners aan te trekken, zal men  eerst woonruimte en werkgelegenheid  in Venetië moeten creëren.

Momenteel zijn huizen schaars of onbetaalbaar en vindt men bijna uitsluitende werk in de toeristen-sector. Hierdoor zijn vele (jonge) Venetianen gedwongen naar het goedkopere vasteland verhuisd.

Maar er zijn ook aanvullende manieren om nieuwe residenten aan te trekken.

Ik denk aan  subsidies,  belastingvoordelen, beschermende huurcontracten voor: locale artigiani (ambachtslieden), kleinschalige buurtwinkels (bakkers en slagers), locale markten met streek-producten , mileuvriendelijke landbouw en viskwekerijen in de lagune.

Wellicht liggen er kansen voor deze nieuwe inwoners in  momenteel leegstaande  complexen  in de stad en op de eilanden, zoals de antieke  scheepswerf Arsenale en het eiland Poveglia in de lagune ten zuiden van de stad. Poveglia is ternauwernood gered uit de handen van investeerders die er het zoveelste fantasieloze luxe hotel wilde vestigen. De Venetiaanse  protestbeweging “Poveglia per tutti” heeft hier gelukkig een stokje voor gestoken, daar het eiland een symbolische functie heeft voor de Venetiaanse recreanten, die hier met hun kleine bootjes aanleggen voor een picknick en een frisse duik. Maar de toekomst van Poveglia is nog onzeker…

Reeds bestaande internationale tentoonstellingen, zoals de beroemde Biennales (www.labiennale.org) en de  tentoonstelling Homo Faber (https://www.homofaberevent.com/) met meesterlijk ambachtelijk design, zouden moeten worden aangevuld met nieuwe culturele evenementen en opleidingen voor studenten uit de hele wereld.

Samen met  deze nieuwe inwoners, moet de stad vervolgens haar toeristisch aanbod hervormen  om haar terugkerende bezoekers na deze crisis waardig en trots te ontvangen in een leefbare en levendige stad.

Bezoekers die  niet alleen naar Venetië zullen komen voor haar unieke historische en culturele erfgoed, maar ook willen meegenieten van het authentieke Venetiaanse dagelijkse leven.

Controleer de bestaande horeca op kwaliteit en op klantvriendelijkheid zowel jegens haar inwoners als haar bezoekers. Beperk het aantal AirBNB’s die enkel contact hebben met hun gasten via een sleutelkluisje bij aankomst en hun creditcard.

De  terugkerende nieuwsgierige toeristen zullen verdwalen in de wirwar van  steegjes en pleintjes. Ze zullen graag zelf de locale wijnbars (baccari) en trattorias ontdekken om gezamenlijk met de Venetianen een spritz drinken, want dat is tenslotte wat je wilt als toerist, nietwaar ?!

Organiseer staande roeilessen (voga-alla-veneta) bij locale roeiverenigingen, bezoeken aan locale ambachtelijke ateliers, excursies met  traditionele boten in de lagune , rondwandelingen met bedreven gidsen.

Een  terugkeer van een respectvol toerisme in  gecontroleerde getallen (numero chiuso en vol=vol). Iedereen is  gebaat met een authentieke stad en een klant-vriendelijk toerisme.

Laten we streven naar een  een hogere  “geluks-factor“, een beetje zoals  in Bhutan.

Na deze crisis hopelijk  geen terugkeer van een massatoerisme:

Toeristen mogen niet worden uitgebuit en onbeschoft worden behandeld. Maar ook zij moeten zich aan bepaalde regels houden. Er is niemand gebaat met de stromen luidruchtige dagjesmensen die de stad  verstikken en  totaal niet geïnteresseerd zijn in het culturele en historische  erfgoed. Zij kopen goedkope souvenirs in  lelijke Chinese winkels. Ze eten kebab  of worden binnengelokt door ronselende obers in restaurants met tourist-menu. Zij staan  midden op de brug stil en maken selfies met getuite lippen (of beter: selfish). Soms duiken ze schaamteloos halfnaakt en dronken in een kanaal of doen hun behoeftes in een portiek. No grazie ! Laten we mekaar niet onnodig in de weg lopen in deze smalle steegjes.

Ilja Leonard Pfeiffer schrijft in  Grand Hotel Europa:

“…..Daar kunnen jullie in Amsterdam inmiddels over meepraten. Een stad die zich uitlevert aan toerisme, verkoopt haar ziel. Terwijl toeristen bovenal op zoek zijn naar een authentieke ervaring, veroorzaakt hun aanwezigheid een teloorgang van de authenticiteit die ze begeren. Of die authenticiteit  wordt op een weinig authentieke wijze speciaal voor hen gecreeerd. Toerisme vernietigt datgene waardoor het wordt aangetrokken…..”

En Cees Nooteboom schrijft in  De Leeuw, de stad en het water:

“ …..van een stad die nu al meer dan duizend jaar doet of de tijd niet bestaat. Nu ook Amsterdam ondersteboven gelopen wordt door hordes toeristen weet ik nog beter wat Venetianen denken, toeristen, vooral als ze in rijen achter een vlag aanlopen, zijn een plaag die verdragen moet worden, net als de weerzinwekkend grote boten waarin ze tussen Giudecca en Dorsoduro doorschuiven voor hun ene goddelijke dag waarop ze aan een stuk door mogen fotograferen wat ze nooit meer terug zullen zien. Altijd zal er zich tussen hun blik en de stad een telefoon of een toestel bevinden die hun eigen gezicht toont met daarachter de stad die ze zo graag hadden willen zien….”

Zelf word ik ook nog even genoemd in zijn boek, als een Nederlandse vriendin die een appartement voor hem had gevonden waar hij een gelukkig tijd had…en over het afscheid   “..terug met onze vrienden naar hun hoge verdieping tegenover ons oude appartement, de troost van pasta, een wijn uit Sicilië en een grappa om de kou te vergeten…”. Dierbare herinnering.

 Na deze crisis hopelijk geen plaats meer voor het drukke bootverkeer, maar een  feilloos openbaar vervoerssysteem met comfortabele en milieuvriendelijke vaporetto’s voor iedereen.

Weer die monsterlijke cruise-schepen uit onze kwetsbare lagune ! Nu varen ze nog doodleuk langs San Marco. Soms rammen ze een kade en vervolgens liggen ze in grote getalen in de haven met ronkende generatoren. Hier wachten ze op  hun nieuwe gasten die worden ingevlogen en verder niets zullen bijdragen aan de stad. Een schip vervuilt evenveel als  de uitlaatgassen van 14.000 auto’s. De Venetiaanse protestbewegingen “No-grandi-navi” en “We are here Venice” doen hun best om hiertegen te protesteren, maar we zijn met te weinig Venetianen overgebleven om een vuist te maken.

En dan zijn daar ook de vervuilende excursie-boten  afgeladen met dagjesmensen  uit Jesolo of Chioggia. Ze komen in grote getalen en met schallende luidsprekers veel te hard binnenvaren om de klanten als vee te lossen op het San Marco plein.

Hier tussendoor laveren honderden watertaxi's die met topsnelheid zoveel mogelijk te dure ritjes maken (skej= geld) en geen enkele gedragscode respecteren. Wanneer we zomers met ons kleine bootje via Murano naar Torcello varen, lijkt het eerder op een James-Bond-achtervolging. Met dikke zonnebrillen en schreeuwend in hun mobiele telefoontjes, scheren ze rakelings langs ons heen en veroorzaken enorme golven die je bijna doen omslaan. Soms gaat het mis en verdrinkt er iemand.

Deze moto ondoso, de golfslag die al deze boten tesamen veroorzaken, is niet alleen gevaarlijk voor de Venetiaan die met zijn gezinnetje zijn bootje van de lagune wil genieten, maar brengt ook blijvende schade aan de funderingen en de waterkades van de stad.

Voor de Fondaco dei Tedeschi is het al te laat. Dit gebouw aan Canal Grande vlakbij de Rialto dateert uit 1228 en  diende  als pakhuis en herberg voor de handelaren uit Noord-Europa. Napoleon maakte er een douane-kantoor van en vervolgens werd hier het hoofd-postkantoor  gevestigd. Ik herinner me de prachtige cortile  (binnenplaats) betegeld met rode bakstenen (cotto). Rondom bevonden zich  de smoezelige loketjes met lange wachtrijen. Hier betaalden we geduldig onze maandelijkse bolleta’s (rekeningen) voor gas,water en licht. Alle wanden tot aan de nok afgeladen met stoffige ordners. Een monumentale trap leidde naar de eerste verdieping met nog meer loketten. Helaas is ons ouwe postkantoor inmiddels  omgetoverd tot een luxe winkelcentrum voor voornamelijk Aziatische toeristen-groepen en je waant je op Dubai Airport. De originele  vloer van de binnenplaats is er uitgeramd en vervangen door  gloednieuw glimmend marmer zoals in een luxe hotel-lounge. De originele waterput die in het midden stond, hebben ze  op wieltjes gezet en aan de kant geschoven om plaats te maken voor een cocktailbar met spiegels. Waar is de anders zo strenge Soprintendenza (Monumentenzorg)?!

De binnenplaats werd in 1937 met een glazen plafond overdekt waardoor het daglicht zachtjes naar binnen sijpelde. Daar hebben ze nu een verdieping met een moderne feestruimte bovenopgezet bereikbaar met de roltrap of lift. Van hieruit heeft  men toegang  tot een kaal houten dakterras (altana) waar men om beurten even mag genieten van het mooie uitzicht over Canal Grande. Het vernieuwde glazen plafond wordt nu  kunstmatig verlicht, net zoals in Las Vegas. Gelukkig hebben ze  geen nep-wolken  op het plafond geschilderd  of “Welcome in Venice-land” in het chinees….

Laten we hopen dat onze stad spoedig  weer herrijst, zoals in het verleden telkens weer gebeurde.

Aan het einde  van de pestepidemie in 1577 werd  uit dankbaarheid de kerk Redentore (verlosser)gebouwd op Giudecca-eiland. Deze kerk werd ontworpen door de beroemde architect Andrea Palladio. Al meer dan 400 jaar  vieren de Venetianen in het derde weekend van juli nog steeds de overwinning van die epidemie. Alle gezinnen (jong & oud) trekken ‘s avonds met hun bootje richting Canale Giudecca en verzamelen zich met traditionele gerechten en wijn rondom het spectaculaire vuurwerk. De magische weerspiegeling in het water en de verlichting van de gevels vormen een uniek schouwspel.

Vervolgens werd in 1630 de  majestueuze Basiliek Madonna della Salute  gebouwd, aan het begin van Canal Grande tegenover San Marco. Dit om het einde van een  nieuwe pest-epidemie te vieren met 80.000 doden op 150.000 inoners. En ook dit wordt nog steeds elk jaar herdacht op 21 november. Dan komen alle  Venetianen, ook zij die inmiddels naar het vasteland zijn verhuisd, trouw naar de kerk om een kaarsje aan te steken voor de salute (gezondheid) van hun naasten.                      

Niet dat we binnenkort weer een nieuwe kerk moeten gaan bouwen, maar het is inmiddels alweer 9 mei 2020 en we zijn precies twee maanden verder. De Intensive Care Afdeling van ons  ziekenhuis SS Giovanni & Paolo is leeg en het aantal besmettingen hier neemt af. We kunnen het woord Corona inmiddels niet meer horen en we worden dol van al die cijfers van besmettingen, overledenen en genezingen, getallen  die op allerlei manieren te interpreteren zijn.  Al maandenlang wordt het nieuws beheerd door virologen, epidemiologen en immunologen die toegeven weinig te weten over de miljarden virussen. Ze leren ons in angstige twijfel te leven en leggen  allerlei  regels op die onze economie omver helpen. We krijgen hier langzaam aan meer vrijheid maar hoe dat straks moet met 2 meter afstand in al die kleine locale trattoria’s, blijft een raadsel.

Uiteindelijk kan niemand voorspellen hoe onze nieuwe toekomst eruit zal gaan zien. Ik ben er klaar voor om mijn  leventje als 'Venice Planner' weer op te pakken na deze ingrijpende totale verlamming van 30 miljoen naar zero bezoekers en hoop jullie hier weer snel terug te zien.

Samen met het oude mannetje in de portiek doe ik mijn schietgebedje:

Speriamo che tutto andrà bene !

 A presto,

Ankie Schellekens                                                                               

                              

Adres:                 Dorsoduro2647 –30173 –Venezia–Italia

Mobiel:               +39348445 9992

E-mail  :               ankie@veniceplanner.com

Website:              www.veniceplanner.com

Instagram:          ankievenice